GSM یکی از سیستمهای دیجیتالی مخابرات سلولی است که هر چند از ابتدا برای استانداردسازی مخابرات اروپا طراحی شد، ولی پس از ورود به بازار به سرعت در سراسر جهان مورد استفاده قرار گرفت. تلفنهای سلولی پیش از پیدایش GSM نیز در اروپا و به خصوص کشورهای حوزه اسکاندیناوی وجود داشت، اما به دلیل نبود یک استاندارد مشخص، هر کدام از این کشورها از قواعد و قراردادهای دلخواه خود استفاده می کرد. این مساله د اشکال مهم ایجاد کرده بود: اول اینکه هر تلفن و یا سیستم مخابراتی تنها در کشور سازنده خریدار داشت و این، خود به مفهوم محدود بودن بازارهای تجاری بود و دوم اینکه هر کاربر تنها در کشوری که تلفن را از آن خریداری کرده بود امکان فراگردی داشت و به این ترتیب محدوده کاربری سیستمها نیز بسیار کوچک شده بود.
برای رفع این مشکلات موسسه پژوهشی بل پیشگام تشکیل گروهی به منظور بررسی مقدمات تهیه استاندارد شد. در سال 1980 « گروه ویژه موبایل » یا همان GSM تشکیل شد.
معماری شبکه
شبکه GSM را می توان به چهار بخش مهم تقسیم کرد: «دستگاه موبایل» ، «زیر سیستم پایه» ، «زیر سیستم سوییچ و شبکه» و «زیر سیستم عملیات و پشتیبانی» .
دستگاه موبایل (MS)
ساختار هر موبایل از دو بخش اساسی تشکیل می شود. بخش اول که پایانه نام دارد، شامل گیرنده، فرستنده و دستگاه های جانبی آن است. به هر پایانه در هنگام تولید شماره ای به نام «شناسه بین المللی دستگاه موبایل» IMEI اختصاص می یابد که در سراسر جهان یکتا و تکرار نشدنی است. بخش دیگر، کارت هوشمندی به نام «واحد شناسایی کاربر» یا SIM است که با یک عدد 32 بیتی و به همراه IMEI هویت کاربر را برای شبکه مشخص می کند. SIM را می توان از یک پایانه به پایانه دیگر منتقل کرد.
